Naceu en Cobas (Pontevedra) en 1961. Pazos comezou a ver as formas das súas futuras obras en todo canto o rodeaba no ámbito rural: nas rochas e nas culturas ancestrais. Despois de cursar os estudos primarios ingresa na Escola de Canteiros de Poio, a súa aldea natal, onde instala o seu taller para dar comezo ás súas primeiras obras e de almuno pasa a mestre. 

Seleccionado en Novos Valores, da Bienal de Pontevedra de 1983, obtivo un segundo premio; foi primero na edición do ano siguinte, e medalla de Bronce na XXI Bienal de 1990. A súa consagración chegou coa participación nunha mostra celebrada na Casa de Galicia, da Xunta autonómica, en Madrid. 

A escultura de Pazos inspírase nas culturas castrexas. Combina pedra e madeira e ás veces elementos metálicos, para suxerir formas abstractas e, nalgúns casos, aparentemente inacabadas. Estructuras laboriosas entre pedra e madeira combinadas con roturas deliberadas que lle otorgan o seu recoñecemento estético, como se intervisen a chuvia e o vento no perfilamento da súa obra e non o artista. De gran valor plástico son as súas oquedades e incrustacións que hai nas súas superficies como sen acabar.